Ne çabuk geçiyormuş zaman. Dönüp baktığım zaman şaşıyorum:)Blogumu uzun zamandır ilgisiz bıraktım; hayattaki BÜYÜK değişiklikler, o değişikliklerin getirdiği sebepler-sonuçlar ve hepsine alışıp hayatımda yerli yerine koyma vakti derken ancak gelebildim ve buralardayım…
Düğün hazırlıkları, telaşeleri, geçirilen panik ataklar, heyecanlar, sabırsızlıklar, endişeler derken hepsi geçti bitti. Tadı damağımda kaldı tümm zamanların.
Ev dekorasyonu, alışverişler, gelinlik ve abiye modelleri, davetiye, şeker, balayı:) Ne çok büyütmüştüm gözümde her şeyi… Zamanında bu kadar çok büyütmeseydim gözümde şuan her şey bu kadar “mükemmel” olamazdı herhalde:)
“Can”la sohbetler zaman zaman tanışmamızdan bugüne nasıl geldiğimize takılıyor. Kahkahalarla tekrar tekrar anlatıp heyecanlarımızı, mutluluğumuzu tazeliyoruz sanki. Bekarken konuşulan “büyük söz”leri nasıl da paşa paşa ve mutlulukla unutmuşuz hayret ediyoruz…
Şimdi bir eşim ve kocaman bir aile olmaya can atan yuvam var:) Tüm zamanlar çok hızlı geçiyor(muş). Asla geçmez sanılan, asla aşılmaz sanılan her şey o kadar çabuk geride kalıyormuş ki… Biliyorum, bir gün gelecek bu yazıyı da okurken “vay be ne kadar çabuk geçti zaman” diyeceğim…
Çok şükür ki bunun farkına hayatımın en tatlı zamanında vardım.Çabuk geçiyorsa zaman tadına doya doya yaşamalı…
İyi ki varsın ailemin direği:)
