Üşüyorum

Hava yavaş yavaş kararıyor. Kışı unutturmayan bir soğukluk var havada ama rahatsız olunmuyor bu soğukluktan. Rüzgâr esiyor arada bir. Sayfam havalanıyor. Elimle sayfamın uçmasını engelliyorum. Rüzgâr her estiğinde bırakıyorum yazı yazmayı, rüzgâra karşı koyuyorum. Rüzgâr sayfamı alamayınca vazgeçip gidiyor. Sayfamı kaptırmadığıma göre devam etmeliyim yazmaya…

Havanın kararması hızlandıkça hissedilen soğuk da artıyor sanki. Ama diretiyorum, bu akşam üşümeyeceğim.

Rüzgâr sayfamla olan savaşından vazgeçip benimle uğraşmaya başlıyor. Beni daha çok üşütmek için daha hızlı esiyor. Kabul ediyorum, her esişinde soğuğu iliklerime kadar hissettiriyor ve titriyorum. Ama alt edemiyor beni, rüzgâr vazgeçene kadar sabrediyorum. Üşümemeye kesin kararlı olduğumu görünce geri dönüyor o da. Tam gittiğine sevinmişken her seferinde daha da güçlü dönüyor. Ve her seferinde beni daha çok etkiliyor.

Tek başıma savaşamayacağımı anlayınca bir sigara yakıyorum, yardımı olacağını sanarak. İlk nefeste ısıtıyor içimi. “Yanındayım üşüme” diyor. Rüzgâr gelene kadar 2 – 3 nefesten sonra muhabbetimiz koyulaşıyor sigarayla. Artık ona tamamıyla güveniyorum. Rüzgârın geldiğini anlayınca derin bir nefes çekiyorum sigaramdan. Tam sigaranın sıcaklığına sığınacakken sönüveriyor o da… Ruhsuz bir tütün sarması kalıveriyor ellerimde.

Rüzgâr fırsatı iyi değerlendiriyor ve beni mağlup etmeyi başarıyor; ÜŞÜYORUM!!!